منظور از حكمروایی شهری، ظرفيت و توان يكپارچه‌سازي و سازمان‌دهي به گروه‌هاي ذي‌نفع محلي و گروه‌هاي اجتماعي از يك طرف و ظرفيت و توان نمايندگي گروه‌هايي كه در بيرون هستند و نيز تدوين راهبرد‌هاي‌ كم و بيش واحد و يك‌دست در مقابل بازار،‌ دولت، شهر‌ها و ديگر سطوح حكومتي از طرف ديگر است. در پس مفهوم حکمروایی سخن از ورود شهروندان و نهادهای مردمی در مدیریت شهری است، یعنی شریک شدن مردم در اموری که به طور سنتی بر عهده حکومت بوده است و حکومت نیز به دلخواه خود هر آنچه را که لازم بوده به فرجام رسانده وشهرها را اداره می کرده است. از این رو فرق مهم مفهوم Government و Governance  در این واقعیت نهفته است که در اولی بحث از دولت به تنهایی است، حال آن که در دومی مراد روابط متنوع بین نهادهای جامعه مدنی و دولت در درگیری، هدایت، کنترل و اداره کردن امور است. حکمروایی خوب شهری یک مفهوم هنجاری و یک راهبرد استراتژیک است که با هدف بهبود کارایی، کارآمدی، شفافیت،  مبارزه با فساد و افزایش مسئولیت پذیری مسئولین اعمال می شود. سابقه ورود به مبحث حکمروایی شهری در کشور ما به حدود یک دهه می رسد و علیرغم تلاشهای صورت گرفته هنوز اندوخته تئوریک  قابل توجهی در این زمینه وجود ندارد در بعد اجرایی نیز برخی شهرهای کشور و بخصوص کلانشهر تهران در سالهای اخیر سعی کرده اند تا با ارتقاء سطح مشارکت مردم در مدیریت شهری، زمینه ساز الگوی حکمروایی خوب شهری باشند. این کتاب با هدف عمق بخشیدن به ادبیات موجود در زمینه مدیریت شهری و نشان دادن ظرفیتهای موجود در کشور برای کاربست این الگو و اجرایی کردن آن نگاشته شد. کتاب حاضر در هفت فصل تنظیم شده است. فصل اول به بررسی مفهوم حکمروایی خوب شهری و سیر تحول مفهومی آن پرداخته شده است و اهداف، گونه ها و مدلهای آن تعریف شده است. در فصل دوم ابعاد ، عناصر و معیارهای الگوی حکمرانی خوب مورد بحث قرار گرفته است چرا که به عنوان یک نظریه که ریشه غربی دارد باید ابعاد و اضلاع آن بخوبی تعریف و شناسایی شوند. فصل سوم کتاب به موضوع اقتصاد و بخصوص اقتصاد شهری و جایگاه آن در حکمروایی خوب شهری پرداخته است از آنجا که پاشنه آشیل الگوهای پیشین مدیریت شهری ضعف اقتصادی شهر است در این فصل سعی شده است پیوند بین اقتصاد و الگوی حکمروایی خوب تبیین شود. در فصل چهارم موضوع مهم فناوری اطلاعات و ارتباطات و جایگاه آن در حکمروایی خوب شهری مورد تحلیل قرار گرفته است. فصل پنجم کتاب به بررسی رابطه بین حکمروایی خوب و توسعه پایدار پرداخته است چرا که حکمروایی خوب شهری الگوی مدیریتی متناسب با توسعه پایدار شهری است. فصل ششم برای روشن ساختن هرچه بیشتر موضوع، به مرور تجارب جهانی حکمروایی خوب در کشورهای توسعه یافته و رو به توسعه پرداخته و  سوابق چند نمونه از هر دسته را بررسی کرده است و در نهایت فصل هفتم و پایانی کتاب برای بومی کردن الگوی حکمروایی خوب شهری به بررسی ظرفیتهای قانونی و اسناد فرادست کشور در راستای پیاده سازی این الگو پرداخته و فرصتها و تنگناها را در این زمینه نشان داده است. امید می رود این کتاب با توجه به محتوایی که ذکر آن رفت بتواند گامی در جهت ارتقاء وضعیت مدیریت شهری کشور و حرکت شهرها در چارچوب توسعه پایدار باشد.