اهمیت این موضوع وقتی مشخص می‌شود که از منظر اقتصاد شهری به آن نگاه کنیم. مقوله‌ای که تحت تاثیر و کنترل مباحث کلان سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی قرار دارد. این عوامل در شهرها، هم محدودکننده و هم فرصت‌ساز هستند.
 از این نظر امروزه تمامی شهرهای کوچک و بزرگ، به رویکردهای نوینی نیاز دارند که هم جهانی و هم بومی‌نگر باشند. در رویکرد جدید به اقتصاد شهری، دانش، داده و اطلاعات جایگاه محوری پیدا می‌کنند و محصولات و خدمات، دانش‌محور هستند. اقتصاد شهری نوین تقاضاهای جدیدی را برای مهارت‌ها، خلاقیت‌ها و تخصص‌ها ایجاد می‌کند و به تمام ارکان شهر اجازه می‌دهد که به دنبال راه حل‌های نوآورانه باشند.

براساس اهداف تعریف شده این مقوله شهرها باید با تخریب خلاق مواجه شوند و فعالیت‌های شهری منسوخ را محو و فضا را برای یادگیری مهارت‌ها و ابتکارات جدید مهیا سازند. این راهی است که پیش روی شهرهای فردا قرار دارد. فناوری‌های ارتباطات و اطلاعات می‌توانند یک نیروی محرکه قوی برای گذار از اقتصاد متکی به منابع به اقتصاد دانش بنیان باشند،‌اما متاسفانه نوآوری که یکی از ارکان اقتصاد دانش بنیان است، در کشورها و شهرهای آسیایی با وجود پتانسیل بالا کمتر دیده می‌شود.

شواهد بسیار نشان‌دهنده این است که سرمایه‌گذاری در نوآوری و تحقیق و توسعه و اتکا به فناوری‌های نوین اطلاعات و ارتباطات،‌ راه‌حل برون رفت از مشکلات در بسیاری از کشورها و شهرهای در حال توسعه است و تاثیر این فناوری‌ها بر کشورهای رو به توسعه به مراتب بیشتر و موثرتر از کشورهای توسعه یافته است. به عنوان مثال،‌ نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که 10درصد افزایش نفوذ تلفن همراه هوشمند، 4 درصد افزایش بهره‌وری کل را به دنبال دارد.

در کشور ما نیز در اسناد فرادست ازجمله سند چشم‌انداز و برنامه ششم و سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی بر بحث تحقیق و توسعه و گسترش نوآوری تاکید اکید و سهم 4 درصدی تحقیق و توسعه از تولید ناخالص کشور برای افق 1404 تدوین شده است، اما مشاهده می‌کنیم که براساس گزارش‌های سال 2015 جمهوری اسلامی ایران از بین 141 کشور در رتبه 106 و در کنار کشورهایی چون مالی و غنا قرار دارد که به هیچ وجه درخور و مناسب نیست و باید تلاش مضاعفی در این زمینه انجام شود.

نویسنده : سیدمحسن طباطبایی مزدآبادی

منبع : روزنامه جام جم

تاریخ انتشار : 1395/04/05

شماره خبر: 2443515908593389863